In Nieuw Sloten is een groep bewoners actief bezig om meer groen in hun wijk te krijgen. Zij hebben de 'Groen Groep Nieuw Sloten' opgericht en krijgen ondersteuning vanuit Eigenwijks. De groep wil graag een groener en natuurlijker Nieuw Sloten.
L. Ik zie in de wolken, heel soms een gezicht,
en dat beweegt steeds, door wind en door licht.
Z. Ik zie in de wolken, gezichten, heel zacht,
en als ik ga tellen, zijn het er vijftig en acht.
L. Ik vraag aan mijn vader, ken jij hem misschien?
Hij zegt, alleen van de verhalen, ik heb hem nooit mogen zien.
Z. Ik zie 43 namen, straten, pleinen, paden en zelfs ook dreven.
Een zuil met 15 namen, door iemand daarop geschreven.
Wat weet ik nou helemaal van oorlog, geboren in 1955? Nooit aan den lijve ondervonden, slechts verhalen. Van angst om hoe lang het gaat duren, blijven we in leven, waar is iedereen, komen ze terug? Verhalen van bezetting; geen zeggenschap hebben, bruusk bejegend worden door ‘de overheid en haar dienaren’, geen mening meer mogen hebben, niet naar buiten mogen na acht uur ‘s avonds. Van niet weten wie er deugt, wie er verklikt. Welk bericht klopt en wat is propaganda? Wie gaat me helpen als ik doelwit ben van de bezetter, aan wie kan ik mijn kind toevertrouwen, mijn bezit, mijn leven?
Familiegeschiedenis
Mijn volledige naam is Jago Peter Bunnik. Ik ben vernoemd naar mijn opa Jacob Petrus Bunnik, die ik nooit heb kunnen ontmoeten.
Amersfoort, 2 oktober 1944.
Het was oorlogstijd in Europa. Ook in Nederland, Duitse bezetters, Nederlandse meewerkenden en (internationaal) verzet.
Jacob Bunnik was een 46-jarige echtgenoot en vader van 6 kinderen, toen hij rond 10 uur 's avonds van huis werd opgehaald door Nederlanders die meewerkten met de Duitse bezetters. De volgende ochtend is hij samen met een leeftijdsgenoot gefusilleerd, in koele bloede doodgeschoten door de Ordnungpolizei.
Tijdens dodenherdenking ben ik even stil, ik zoek naar dat plekje in mezelf, het plekje waar de mensen leven die geofferd hebben, voor het rijke leven dat ik mag lijden. Ik huil nog even, nog even in stilte voor hen. Een mengeling van schuldgevoel over mijn rijkdom die ik soms zo vanzelfsprekend vind, van diep respect en van dankbaarheid en liefde.
Voor mij was de oorlog er heel plotseling. Ik weet het nog goed, ik lag al te slapen en plots schrok ik wakker en hoorde geluiden van (besefte ik mij pas later) sirenes, vliegtuigen, trams die hun bellen luidden en mensen op straat. Vanaf dat moment hing er een drukkende sfeer in de straten. Wanneer je bezetters tegen kwam, voelde je hun priemende ogen naar je kijken. Snel naar huis en niet te lang op straat.