In juli woon ik hier twee jaar. Daarvoor woonde ik mijn hele leven in Amsterdam Oost. Qua samenstelling zijn de twee wijken vergelijkbaar met elkaar. Ik vind het hier heel fijn. Op mijn balkon kijk ik uit op het water en de natuur, maar als ik de deur uitloop heb ik overal voorzieningen en zit ik voor mijn gevoel middenin de stad.
In Nieuw Sloten is een groep bewoners actief bezig om meer groen in hun wijk te krijgen. Zij hebben de 'Groen Groep Nieuw Sloten' opgericht en krijgen ondersteuning vanuit Eigenwijks. De groep wil graag een groener en natuurlijker Nieuw Sloten.
L. Ik zie in de wolken, heel soms een gezicht,
en dat beweegt steeds, door wind en door licht.
Z. Ik zie in de wolken, gezichten, heel zacht,
en als ik ga tellen, zijn het er vijftig en acht.
L. Ik vraag aan mijn vader, ken jij hem misschien?
Hij zegt, alleen van de verhalen, ik heb hem nooit mogen zien.
Z. Ik zie 43 namen, straten, pleinen, paden en zelfs ook dreven.
Een zuil met 15 namen, door iemand daarop geschreven.
Een plan met voor-en tegenstanders. Goed dat de gemeente investeert in een nieuw gebouw voor de Meervaart maar graag op een andere plek. Heeft de gemeente de keuze wel goed onderzocht en overwogen? Wij menen van niet.
Familiegeschiedenis
Mijn volledige naam is Jago Peter Bunnik. Ik ben vernoemd naar mijn opa Jacob Petrus Bunnik, die ik nooit heb kunnen ontmoeten.
Amersfoort, 2 oktober 1944.
Het was oorlogstijd in Europa. Ook in Nederland, Duitse bezetters, Nederlandse meewerkenden en (internationaal) verzet.
Jacob Bunnik was een 46-jarige echtgenoot en vader van 6 kinderen, toen hij rond 10 uur 's avonds van huis werd opgehaald door Nederlanders die meewerkten met de Duitse bezetters. De volgende ochtend is hij samen met een leeftijdsgenoot gefusilleerd, in koele bloede doodgeschoten door de Ordnungpolizei.
Tijdens dodenherdenking ben ik even stil, ik zoek naar dat plekje in mezelf, het plekje waar de mensen leven die geofferd hebben, voor het rijke leven dat ik mag lijden. Ik huil nog even, nog even in stilte voor hen. Een mengeling van schuldgevoel over mijn rijkdom die ik soms zo vanzelfsprekend vind, van diep respect en van dankbaarheid en liefde.